Haruki Murakami – Japanese – English
translation – Jay Rubin
தமிழில் – இரா. சோமசுந்தரம்
பத்துவயது சிறுவன் ஒருவனின் மனதில் ஏற்படும் பாதிப்பு
எந்த வயது வரை தொடர்கிறது என்பதையும், அந்த பாதிப்பிலிருந்து மீள சம்மந்தப்பட்டவர்களே
தான் கடினமாக போராடி மீள வேண்டும் என்பதையும் கதை பேசுகிறது.
கடற்கரை கிராமத்தில் வசிக்கும் ஒரு பத்துவயது சிறுவன்
அவனது நண்பன் ”க” என்பவனுடனும் அவனது நாயுடனும் புயல் கரை கடக்காமல் அதே நேரம் மையத்தில்
இருக்கும்போது ஏற்படும் அமைதியின் போது கடற்கரை செல்கிறான். அவன் தந்தை காற்று அடிக்க
தொடங்கினால் வீட்டுக்குள் வந்துவிட வேண்டும் என்று எச்சரிக்கையுடன் தான் வீட்டுக்கு
வெளியே செல்கிறான்.
புயலின் தாக்கத்தால் குலைந்து போயிருக்கும் கிராமத்தை
பார்த்தவாறே கடற்கரைக்கு செல்கிறான். கடற்கரை மணலில் ஏகப்பட்ட பொருட்கள் சிதறுண்டு
கிடக்க ஒவ்வொன்றையும் எடுத்து பார்த்து பார்வையிட்டு தூக்கி எறிந்து செல்கிறார்கள்.
”க” சிறு வயதிலிருந்தே ஓவியங்கள் வரைவதில் கை தேர்ந்தவன். இருவரும் கடற்கரையில் இருக்கும்
போது பூமியிலும் சுற்றிலும் ஏதோ ஒரு பய உணர்வை திடீரென்று சிறுவன் உணர்கிறான். கடல்
திடீரென ஏதோ ராட்சஸ உருவம் கொண்டு விழுங்க பார்ப்பது போல திகில் ஏற்பட நண்பன் “க”வை எச்சரிக்கிறான். வா ஓடிவிடுவோம் என்று
ஆனால் அவன் சொல்வதாக நினைக்கிறானே தவிர அவன் வாயிலிருந்து வார்த்தை வருகிறதா இல்லையா
என்று அவனுக்கே சந்தேகம் வருகிறது.
பயம் துரத்த ஓட தொடங்கிய அவன் அலை உள்ளே வராமல் இருக்க
போடப்பட்டிருக்கும் தடுப்பணை பக்கம் ஓடுகிறான். அப்போது ராட்சஸ அலை ஒன்று வருகிறது.
அது “க”வை இழுத்து கொள்கிறது. தூர இருந்து பார்க்கும் சிறுவன் மிரட்சியில் பயத்தில்
அதிர்கிறான். அந்த அலை தடுப்பணை தாண்டி அடித்தாலும் அணையின் பொருட்டு சிறுவன் அதில்
சிக்காமல் தப்பிக்கிறான்.
தன் கண் முன் தன் நண்பனை கடல் உள்ளே சுருட்டிக்கொண்டதை
திகிலுடன் பார்த்து உறைந்து நிற்கும் போது அடுத்த அலை வருகிறது.
ஆனால் இவன் அந்த அலையில்
இருந்து தப்பிக்க முயற்சிக்காமல் அப்படியே நிற்கிறான். ராட்சஸன் போல வந்த அந்த அலையின்
நுனியில் அவன் நண்பன் “க” வின் உருவம் விகாரமாக அவன் கையை பற்றி இழுக்க முயல்வதாக அவனுக்கு
மனதில் பதிகிறது. பயந்து நடுங்கி கீழே விழுகிறான். அந்த உருவம் இவன் மனக்கண்ணை விட்டு
மறையாமல் போய்விடுகிறது. அதன் பின் இவனை கடற்கரையில் கண்டெடுக்கும் பெற்றோர்கள் இவனை
காப்பாற்றுகிறார்கள். நீண்ட நாள் காய்ச்சலுக்கு பிறகு குணமடைந்தாலும் சிறுவன் முன்புபோல
இல்லை . அதேபோல “க” வின் உடலும் கிடைக்கவில்லை.
சிறுவனுக்கு நாம் முயன்றிருந்தால் காப்பாற்றி இருக்கலாம்
ஆனால் தன் நண்பன் இறப்புக்கு தான் காரணம் என்ற எண்ணம் ஆழ வேரூன்றுகிறது. மேலும் தன்
நண்பன் இதற்காக தன்னை ஒருபோதும் மன்னிக்க போவதில்லை என்று உள்ளுக்குள் புழுங்க தொடங்குகிறான்.
சிறுவனின் கண் முன் அவன் நண்பன் அலையின் நுனியில்
இருந்துகொண்டு கரம் நீட்டி அழைப்பதான பிம்பமே தோன்றுகிறது. தூங்கினாலும் கனவிலும் இதே
வேறு ரூபத்தில் தொடர்ந்தது. கடல் இவனை உள்ளுக்குள் இழுத்து செல்வதாகவும் அங்கே நண்பன்
“க” சிரிப்புடன் வரவேற்பதாக கனவு கண்டு நள்ளிரவில் அலறி அடித்து எழுவான். பின்னர் அந்த
ஊரில் இருக்கமாட்டேன் என சிறுவன் கூற அவன் பெற்றோரும் வேறு சொந்தக்காரர்கள் ஊருக்கு
அனுப்பி வைக்கிறார்கள். கல்லூரி முடியும் வரை பெற்றோர் சென்று பார்ப்பார்கள் அவன் அந்த
ஊருக்கு வராமல் இருக்கிறான்.
பட்டம் பெற்று வேலைக்கு போய் தனியாக வசிக்கிறான்.
ஆனாலும் அந்த கனவுகள் அவனை விடாமல் துரத்துகின்றன. அவன் அந்த சம்பவத்தை மறந்துவிடாத
அளவுக்கு அந்த கனவு அவனை தொடர்ந்து இம்சைபடுத்துகிறது. பயங்கரம் அவன் எலும்பில் தங்கி இருந்தது. யாரிடமும்
பகிர முடியாத திகிலாக தொடர்ந்ததால் திருமணம் கூட செய்துகொள்ளாமல் தனியே வசிக்கிறான். கிட்டத்தட்ட நாற்பது வயது வரை எந்த கடற்கரைக்குமே
அதற்கு பிறகு போகாமல் இருக்கிறான். கடற்கரை மட்டுமல்லாமல், ஆறு, குளம், ஏரி, படகு சவாரி
எதுவுமே செய்ய பயப்படுகிறான் கனவு பலித்துவிடுமோ என்று.
இதன் பின்னர் ஒரு நாள் தந்தை இறந்துவிட கிராமத்தில்
இருக்கும் வீட்டை விற்றுவிட முடிவு செய்யும் சகோதரன் இவனின் சிறுவயது பொருட்களை எடுத்து
செல்ல வர சொல்கிறான். அப்படி எடுக்க செல்லும்போது நண்பர் “க” சிறுவனாக இருந்த போது
வரைந்த ஓவியங்கள் கத்தையாக அவன் கைக்கு கிடைக்கிறது. அதை பார்த்த போது பழைய பயங்கரம்
தாக்கியது. அதை உடனே தூக்கி வீசிவிட நினைத்தவன் பின்னர் எடுத்து வைக்கிறான்.
மிகுந்த மன உளைச்சலிலேயே நாட்கள் கடக்க, பல நாள்
போராட்டத்துக்கு பிறகு, அந்த ஓவியங்களை கையில் எடுத்து பார்க்கிறான். அப்போது தனது
நண்பனின் ஒவியத்திறமையை துல்லியமாக உணர்கிறான்.
”க”வின் ஆழமான உணர்வுகள் ஓவியமாக மலர்ந்திருப்பதை பார்க்கிறான். “க”வுடன் சிறுவனாக
சென்ற இடங்கள் எல்லாம் இவன் மனக்கண்ணில் விரிகிறது. அதன் பிறகு வேலையில் இருந்து திரும்பியதும்
தினமும் ஓவியத்தை எடுத்து பார்ப்பதை வழக்கமாக்குகிறான். பார்க்க அவனுக்கு ஏதேதோ புரிகிறது.
தன் நண்பன் ஒருபோதும் அப்படி பார்ப்பவனில்லை தன் மனதில் இருந்த தெளிவின்மையால் தான்
அப்படி தனக்கு தோன்றியதாக உணர தொடங்குகிறான்.
பின் மீண்டும் தனது ஊருக்கு அதே கடற்கரைக்கு வருகிறான்.
அந்த திண்டின் மீது உட்கார்ந்து பார்க்க தெளிந்த விவரங்களுடன் இவன் கண்ட கனவு போல தோன்ற
எழுந்து கடலுக்கு அருகில் செல்கிறான். அவன் இதயம் வேக வேகமாக துடிக்க தொடங்கியது. பல்வேறு
பயங்களும் எண்ணங்களும் அலைகழிக்க அவன் சமநிலை இழந்து கடலில் விழுகிறான். இதயம் தொண்டை
வரை வந்து துடிக்க , கை கால்கள் செயலிழந்தன. ஆனாலும் அவன் எழுந்திருக்காமல் அதே நீரில்
அப்படியே கிடந்தான். இனி நான் பயப்பட ஏதுமில்லை என்பது போல விழுந்து கிடக்கிறான்.
அவன் மனம் தெளிவடைகிறது. பயம் விலகுகிறது. பின் மெல்ல எழுந்து வீடு திரும்புகிறான். அதன் பின்னர்
அவனை துரத்திய பயங்கர கனவுகள் நின்றுவிடுகின்றது. வாழ்க்கையின் பெரும்பகுதி இந்த பயங்கரத்திலேயே
கழிந்தாலும் இறக்கும் வரை அலறிக்கொண்டு, ஒவ்வொரு நாளும் அச்சப்பட்டு கொண்டிருக்காமல்
பயமின்றி இறக்க முடியும் என்பது ஆறுதலாக இருப்பதை உணர்கிறான்.
பயம் ஒன்று தான் பயப்படவேண்டியது என்பார்கள். ஆனால்
அது பொய். ஒவ்வொருவருக்கும் இந்த பயம் ஏதோ ஒரு ரூபத்தில் வரவே செய்கிறது. ஆனால் அப்படி
நாம் பயத்தை சந்திக்கும்போது நாம் அதுக்கு முதுகை காட்டிக்கொண்டு கண்ணை மூடிக்கொள்கிறோம்
. நம்மிடம் இருக்கும் அற்புதமான பொருளை இந்த பயத்திடம் கொடுத்துவிட்டு வேறு ஏதோ ஒன்றிடம்
சரணடைகிறோம் நான் அலைகளிடம் சரணடைந்ததை போல என கதை முடிகிறது.
